Eugeniusz Kulwicki, w latach 1943 – 1945 żołnierz Armii Krajowej, po wojnie - w latach 1945-1946 w antykomunistycznej, konspiracyjnej organizacji Ruchu Oporu Armii Krajowej, aresztowany w 1946 r., wyrokiem Wojskowego Sądu skazany na 10 lat więzienia - ponad 7 lat więziony w Centralnym Więzieniu Politycznym we Wronkach, Potulicach … absolwent i doktor Wydziału Prawa UJ, nauczyciel akademicki, profesor nauk ekonomicznych Politechniki Krakowskiej – w 90 rocznicę urodzin.
Profesora Eugeniusza Kulwickiego poznałam 13 czerwca b.r. na zebraniu Ludowego Towarzystwa Naukowo-Kulturalnego (LTN-K), Oddział w Krakowie. Przypominał mi wyglądem śp. prof. Zygmunta Kaweckiego (1919-2003), mojego poprzednika na społecznej funkcji prezesa Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki” . Prof. Kulwicki, pomimo wojennych i powojennych przeżyć za PRL-u, jest pogodnego usposobienia, otwartego na drugiego człowieka. Obdarował uczestników zebrania książką swojego autorstwa „ŻYCIE W CIENIU „CIENI” CZAS PEERELU. DZIENNIK 1953 – 1973” wydana w „Bibliotece Świętokrzyskiej” pod numerem 353. W ogólnopolskim konkursie „Czas Peerelu”, organizowanym przez Program II Telewizji Polskiej oraz Ośrodek „Karta” – Archiwum Peerelu w 2003 r. dziennik ten wyróżniony został II nagrodą. Praca zyskała uznanie Jury jako szczególne wartościowe świadectwo lat 1953 – 1973. Jej autor wspomina, że po opuszczeniu więzienia w 1953 r. w kolejnych latach ciągle musiał się ukrywać, był ścigany, dlatego nie lubi, jak ktoś za nim idzie, dlatego rozważnie ogląda się, bowiem cienie - czuwają. Potwierdziło to wiele wydarzeń.
Po przeczytaniu ww. książki, od dra Macieja Zarębskiego, prezesa Świętokrzyskiego Towarzystwa Regionalnego w Zagnańsku pozyskałam książeczkę autorstwa Eugeniusza Kulwickiego pt. „OCALIĆ OD ZAPOMNIENIA” wydaną w 1993 r. przez to Towarzystwo w serii „Biblioteka Świętokrzyska” nr 24. Jest to interesujący dokument doświadczeń autora, który doznał okrucieństw więzienia lat stalinowskich 1945 - 1953. Jego treść jest wyrazem oskarżenia przeciwko formom totalitaryzmu i jego wynaturzeń.
Eugeniusz Kulwicki urodził się 18 listopada 1927 r. w Krakowie. Tu w czasie II wojny światowej uczył się w szkole handlowej i po jej ukończeniu w 1943 r. otrzymał nakaz pracy w Luftgaukomando VIII Kraków przy ul. Warszawskiej 24 (obecnie gmach Politechnik Krakowskiej). Od tego czasu rozpoczął współdziałanie z Armią Krajową. Jego zadaniem było przekazywanie informacji do AK o działalności Wojskowej Komendy Lotniczej nr 8 Kraków-Wrocław. W czasie wykonywania zadań konspiracyjnych został zatrzymany przez niemiecką Służbę Bezpieczeństwa w kotle dworca kolejowego w Krakowie. Podczas konwoju zbiegł.
W latach 1943-1945 uczył się na tajnych kompletach oraz w Technikum Chemicznym. Po wojnie podejmuje naukę w III Gimnazjum im. J. Sobieskiego w Krakowie - należał do harcerstwa i konspiracyjnej organizacji Ruch Oporu Armii Krajowej. Utrzymywał kontakty z podziemiem zbrojnym na Podhalu za co w 1946 r. został aresztowany. Wojskowy Sąd we Wrocławiu skazał go na 10 lat więzienia. W latach 1946 – 1953 jako więzień polityczny przebywał w więzieniach we Wrocławiu, następnie przez 5 lat izolowany w Centralnym Więzieniu Politycznym we Wronkach, i Potulicach - po wyjściu na wolność inwigilowany o czym pisze w książce „W CIENIU CIENI”. W rozdziale „Katownia we Wronkach” pisze: „Dla jakże wielu, więzienie to było i pozostanie w ich niezatartej pamięci miejscem okrutnej kaźni, symbolem grozy, która zawisła nad każdym tam osadzonym z przyczepioną na wejściu metryka „wroga ludu”, co rzeczywiście oznaczało przeciwnika sowietyzacji kraju.”
Po zwolnieniu z więzienia – 26 sierpnia 1953 r. udał się na Jasną Górę by się pomodlić przed obrazem Matki Bożej Częstochowskiej. Zdał maturę i studiował prawno na Uniwersytecie Jagiellońskim (1954 – 1958). Podczas studiów był zaangażowany w działalność Zrzeszenia Studentów Polskich, organizując m.in. Studencki Klub Literacki, Międzyuczelniany Klub Motorowy, Studencki Punkt Usługowy „Żaczek”, którego był prezesem. W maju 1956 r. był jednym z organizatorów pierwszych w Polsce Juwenaliów. Pisał opowiadania, eseje, felietony i publikował je w miesięczniku „Wiadomości Uniwersyteckie”. Pracował jako aplikant w Sądzie Wojewódzkim w Krakowie, kierownik Studenckiego Punktu Usługowego „Żaczek” w Zrzeszeniu Studentów Polskich. W latach 1963 – 1966 pełnił funkcję starszego asystenta na Akademii Górniczo-Hutniczej. W 1966 r. obronił pracę doktorską na Wydziale Prawa UJ i rozpoczął pracę naukową w Katedrze Ekonomii Politechniki Krakowskiej. W 1972 r. po uzyskaniu stopnia doktora habilitowanego został powołany na stanowisko docenta w Politechnice Krakowskiej. Tytuł profesora uzyskał w 1993 r. i objął funkcję dyrektora Instytutu Ekonomii, Socjologii i Filozofii Politechniki Krakowskiej. W 1998 r. przeszedł na emeryturę.
Wykładał też w Małopolskiej Wyższej Szkole Ekonomicznej w Tarnowie. Mieszka w Krakowie. Jest autorem ponad stu artykułów naukowych i kilku książek. To społecznik z pasjami pozanaukowymi: pisarstwo, numizmatyka, podróże, narciarstwo, fotografia. Należy do: Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego w Krakowie, Staszowskiego Towarzystwa Kulturalnego (STK), LTN-K. Uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, złotymi odznakami: „Za pracę społeczną dla miasta Krakowa”, „Za zasługi dla Ziemi Krakowskiej”, medalami: „BENE MERITIO” (Dobrze Zasłużony), MWSE; imienia Wincentego Witosa „Za Zasługi dla Ruchu Ludowego”. Brał udział w organizowanych przez STK Ogólnopolskich Sympozjach poświęconych zbrodniom reżimu stalinowskiego w Polsce. W 1990 r. był współautorem Apelu do władz RP postulującego: „jak najszybsze ujawnienie i ustalenie winnych zbrodni popełnionych na polskim narodzie przez totalitarny system komunistyczny w okresie jego funkcjonowania.”
Opracowała Jadwiga Duda
