środa, 6 lutego 2019 14:25

Dziś mam 90 lat, a serce tak młode i pełne dobrocią otrzymaną od ludzi... /wywiad/

Autor Mądry Natalia
Dziś mam 90 lat, a serce tak młode i pełne dobrocią otrzymaną od ludzi... /wywiad/

Panią Eleonorę Chmielarską zna cała Bochnia - założycielkę klubów ekologicznych, Klubu Seniora, Klubu Miłośników Bolka i Lolka oraz Orderu Błękitnej Niezapominajki. Inicjatorkę akcji: „Złote Gody Samych Lecz Nie Samotnych", „Dla Wdów i Wdowców”; założycielkę Akademii Nowoczesnego Patriotyzmu; inspiratorkę konkursów: „Cudze chwalicie swego nie znacie", „Niech całe miasto tonie w kwiatach”, „Łańcuszek papieskich serc”, czy „Najładniejszy ogród i balkon”.

To wielka propagatorka zdrowego stylu życia. Od kilkudziesięciu lat pracująca społecznie na rzecz młodego pokolenia, zabiegająca o żywe lekcje przyrody, turnieje wiedzy ekologicznej, wspieranie ekologicznej twórczości dzieci. Podczas spotkań szkolnych kształtuje właściwe postawy i nawyki, uzupełniając lukę programów szkolnych.
Pod Jej okiem młode pokolenie wzbogaca planetę - sadzi drzewa, zakłada ogródki, a w sferze ducha powraca do bajek uczących właściwych zachowań społecznych. Obecnie Pani Eleonora zaangażowała się w produkcję... żywej bajki. Swoim pomysłem zaraziła już reżysera i lektorów „Bolka i Lolka". Z niecierpliwością czekamy na rezultaty!

Swoje działanie Pani Eleonora skupiła także na środowisku dorosłych, dotykając akcentów społecznych, religijnych i patriotycznych. A my cieszymy się z wywiadu u tej niestrudzonej bocheńskiej seniorki:

„Głos Bocheński”: W Bochni jest Pani znana przede wszystkim z akcji społecznikowskich. Zakładania klubów, organizacji konkursów, warsztatów, wykładów, czy wdrażania w życie ponadpokoleniowych projektów oraz propagowania zdrowego stylu życia. Wiem, że społecznikostwo narodziło się u Pani we wczesnym dzieciństwie. Z kogo brała Pani przykład?

Pani Eleonora Chmielarska, emerytowana pielęgniarka z Bochni:

- Urodziłam się w małej wiosce - Niecieczy - w której spędzałam cudowne dzieciństwo na łonie przyrody, gdzie w czasie okupacji odwiedzała nas bliższa i dalsza rodzina. Byli niezwykle kulturalni, wśród nich mój wujek i ciocia - pedagodzy z Radłowa. To właśnie ciocia dostrzegła we mnie ten potencjał nazywając go "iskrą bożą", oferując rodzicom pomoc w mojej dalszej edukacji, zabierając mnie na ten czas do swojego domu. Tam nauczyła mnie prawdziwej, bezinteresownej pracy. Tam zrodził się początek mojej społecznikowskiej pasji.

W Radłowie ukończyłam gimnazjum i dzięki dalszej pomocy wujostwa kontynuowałam edukację. Mimo, że wojna się skończyła to nadal panowała wielka bieda, a moi rodzice musieli wyżywić pozostałą 6. rodzeństwa. Bezcenna była więc ta pomoc wujostwa i niebywałe poświęcenie by mnie kształcić dalej. Dzięki nim ukończyłam szkołę pielęgniarsko-położniczą, gdzie zaczęłam się realizować w pracy społecznej.

Wielkim impulsem do kontynuowania tej pasji - także w pracy - był wiersz „Oda do Eleonory" od wdzięcznych pacjentów, którzy wierzyli, że tej iskry nie zaprzepaszczę, że moje życie odmierzane będzie pomocą innym. Tak bardzo nie chciałam zawieść ich oczekiwań i zasłużyć na te pochlebstwa. Zaczęłam działać z większą mocą.

Dziś mam 90 lat, a serce tak młode i pełne dobrocią otrzymaną od ludzi. Mam bogate życie wśród ludzi - tyle uśmiechów, dobrych słów, dzieci pomagają mi nawet na ulicy. Wracam do domu taka szczęśliwa, bo największy milioner nie ma takiego bogactwa jak ja od dzieci. Ze wzruszeniem patrzę na laurkę z plastelinowym serduszkiem i odciśniętą rączką dziecka, którą dostałam od nich za „troskę o ich serduszka". A ja tylko zorganizowałam dla nich pogadanki z kardiologiem, podczas których radziłam jak się zdrowo odżywiać.

Kogo Pani łatwiej przekonać? Dorosłych, czy dzieci?

- Zdecydowanie dzieci. Uwielbiam tę ciszę gdy do nich mówię i te żywe oczka, otwarte buźki gdy po raz pierwszy coś usłyszą. Mają wielką ciekawość świata i nieskończoną potrzebę jego poznawania. Ale też bardzo dużo się od nich uczę i tyle samo im zawdzięczam.

Dzieci potrzebują uwagi i mądrości dorosłych, którzy pochłonięci pracą nie mają dla nich czasu...

- Dziś jest inny model rodziny. Kobiety poszły do pracy ze szkodą dla dzieci. Pamiętam, że mama czytała nam książki, wychowywała, poświęcała nam dużo czasu, służyła radą, pomocą, uczyła zasad moralnych. Nikogo nie skłamałam ani nie skrzywdziłam. Z domu wyniosłam też miłość do przyrody i wrażliwość na jej piękno. Pamiętam zapach ziół, brzęczenie owadów, przejrzystą wodę w rzece ukazującą bogactwo żyjących w niej istot. Nasz dom zawsze był otwarty. Każdy mógł wejść - na wędrowca czekała kromka chleba i dzbanek mleka. Gdy się posilił wychodził. W szkole uczono nas prawego życia, szlachetności, szacunku.

Dzieci są ciekawe wzorców i doświadczeń, ale dziś szkoła tym się nie zajmuje. - nie wychowuje i nie uczy wrażliwości. A przecież nie wychowa się człowieka szlachetnego bez łączności z przyrodą. Dlatego każdy pomysł jest dobry, by dzieci zaczęły z nią obcować. Są zdolne i mądre ale źle prowadzone. Apeluję, by lekcje wychowania wprowadzić w szkołach z udziałem seniorów, bo widzę z jakim szacunkiem się do mnie odnoszą za to, że poświęcam im uwagę - choćby w ramach dziecięcego Klubu Ekologicznego. To właśnie w nim z żywych kwiatów sadziliśmy niezapominajkowe serce dla Papieża i szybko ta inicjatywa przerodziła się w ponadregionalną akcję. Od 12. lat dziecięca kapituła nominuje dorosłych do Orderu Błękitnej Niezapominajki. Dotychczas przyznały go kilkudziesięciu osobom dbającym o ich dobro - wśród odznaczonych są m.in.: arcybiskup J. Kowalczyk, aktorka A. Dymna, piosenkarz M. Piekarczyk, rektor PK prof. J. Nizioł, J. Owsiak, a nawet obcokrajowcy.

Bardzo mną wstrząsnęły słowa Pani wiersza „Nadzieja": „Dziś Matka Ziemia sama jest chora. Od świtu truta, aż do wieczora. Milknie śpiew ptaków, umiera flora...". Co możemy zrobić, by to zatrzymać?

- Pan Kosiniak-Kamysz realizuje projekt PSL „Senior Wigor", który preferuje m.in. rehabilitację i naukę pracy z komputerem, natomiast ja proponuję „Senior Eko", czyli program, w ramach którego można zagospodarować gminne i miejskie nieużytki na ogrody, gdzie seniorzy za sprawą pracy na swoich działkach odbędą rehabilitację, a także skorzystają na ekologicznych uprawach. Program miałby jeszcze jedną zaletę - umniejszałby biedę. Nadzieją jest przekonanie władz o konieczności tworzenia ogrodów działkowych.

Zbawienny dla naszego zdrowia jest ruch na świeżym powietrzu ale trzeba zadbać o jego czystość. Dziś dla osób zmotoryzowanych wszędzie jest blisko. W czasie mojej młodości dom od kościoła dzieliło 5 kilometrów. Nikt nie narzekał, że musi tę drogę pokonać pieszo. Obecnie kilka samochodów jest w jednej rodzinie i na takie spacery nikt się nie porywa. Zabijamy się sami.

Żywność też nas zabija. Cofając się pamięcią wspominam świniobicie. Szynki, kiełbasy i boczki wisiały w ciemnej komórce. Całą zimę. Bez lodówki! I się nie psuły! Nie muszę tłumaczyć co to znaczy. Teraz nastrzykiwane chemią i antybiotykami mięso truje nas i nasze dzieci, dlatego tak ważna jest zdrowa żywność, którą sami możemy produkować zaczynając od warzyw, ziół i owoców. O tym mówię podczas spotkań, bo za jednego kartofla sprzed 60. lat oddałabym dziś 100 pączków od Bliklego.

Po wejściu Polski do UE spodziewałam się, że nasz kraj stanie się dla Europy apteką. Powstawało wówczas mnóstwo gospodarstw agroturystycznych - jak wspominany w moim wierszu Ekoland. Ale Polska nie poszła w tym kierunku. Tiry przywożą nam śmiertelną truciznę, a pola, na których krowy pasły się trawą, ziołami i poziomkami, dziś stoją odłogiem. Stąd ten wiersz „rodziła ziemia zdrowe plony, zaorane w małe zagony..."

Wiersz zatytułowała Pani „Nadzieja". Jest nadzieja, że do Polski „wróci ptactwo i knieje, a ziemia zrodzi znów zdrowe plony..."?

- Ciągle mam nadzieję. Nigdy jej nie straciłam. Najważniejsze, by ludzie zrozumieli, że sami siebie niszczą. A przecież tylko życie się liczy! Mając tyle lat nadal pracuję na działce. Czasem nawet tam śpię. Ruch na świeżym powietrzu jest alternatywą dla każdego lekarstwa, którym ratują się ludzie zamknięci w czterech ścianach.

Odżywiam się tym co zasadzę - bez chemii. Garść poziomek starcza mi czasem za cały obiad. Odpoczywam w otoczeniu kwiatów i odgłosów przyrody. Jestem zdrowa.

Mamy zatrutą nie tylko naturę ale też dusze. Dziś trwa walka z mową nienawiści, bo stało się nieszczęście...

- Tę rzeczywistość zgotowali nam ludzie mali i źli w pogoni za dobrami materialnymi. Jestem przerażona widząc na ulicy rodzinę, która ze sobą nie rozmawia, w dłoni trzymając komórki. By to zmienić trzeba wykorzystać każdą chwilę by ze sobą rozmawiać. Rodzice powinni znaleźć czas dla swoich dzieci, by codziennie je wychowywać, uwrażliwiać na ludzi, na otaczający je świat. Dzieci chcą przykładów, drogowskazu życiowego. Dlatego zamiast prawić morały starałam się działać, dzieląc się moją wiedzą i doświadczeniem, mówiąc co i jak należy robić, by chronić zdrowie i przyrodę. Satysfakcję czerpię z tego, że te działania trafiają do wdzięcznych odbiorców - zwłaszcza dzieci. Ten przekaz winien być kontynuowany w domu poprzez realne działanie, dlatego tak mi zależy, by dorośli dawali przykład nawiązując do starych, dobrych przyzwyczajeń i tradycji, wracając do zdrowego stylu życia z korzyścią dla planety. I na tym działaniu się skupiłam, temu się poświęcam od kilkudziesięciu lat, wierząc, że przyniesie coś dobrego.

Bardzo dziękuję za niezapomniane spotkanie, Pani uśmiech i optymizm, ubolewając nad ograniczeniami publikacji.

Aktywność społeczna Pani Eleonory zyskała uznanie ponadregionalne w postaci licznych podziękowań, dyplomów i odznaczeń. Gratulując dołączamy się do tych podziękowań!

Rozmawiała Natalia Mądry

Bochnia

Bochnia - najnowsze informacje

Rozrywka