Użycie konkretnej reguły (bazy dostawy) Incoterms w handlu międzynarodowym, obniża ryzyko wystąpienia kosztownego nieporozumienia. Takie rozwiązanie sprawia, że możliwe jest określenie wszystkich kosztów, które dotyczą transakcji między kupującym oraz sprzedającym, a także podział czynności oraz ryzyka.
Czym jest Incoterms?
Incoterms to reguły, które określają Międzynarodowe Reguły Handlu. Ich publikacja nastąpiła w 1936 roku. Złożone są z 11 definiujących zasad, które pomagają ustalić odpowiedzialność podczas transakcji międzynarodowych. Każda firma spedycyjna powinna opierać o nie swoje działania. Od 1 stycznia 2020 roku obowiązują nowe reguły Incoterms 2020. Na uwagę zasługuje fakt, że są to reguły, które stosuje się na całym świecie. Ich publikacją zajęła się ICC, czyli Międzynarodowa Izba Handlowa. Warto dodać, że są nowelizowane zazwyczaj co dziesięć lat. We wrześniu 2019 roku zostały wprowadzone nowe warunki dostawy, które weszły w życie 1 stycznia 2020 roku. Warunki handlowe są oznaczone jako trzyliterowe skróty. Ich celem jest dokładne opisanie obowiązków, ryzyka oraz odpowiedzialności za koszty załadunku i transportu. Należy jednak pamiętać, że Incoterms nie obejmują przeniesienia własności sprzedanego towaru.
Konstrukcja formuł Incoterms
Każda pojedyncza formuła jest złożona z 10 artykułów, które regulują zobowiązania stron dotyczące dostawy i jej przejęcia, podziału kosztów, zawiadomień, dostaw towarów i płatności za nich, licencji, upoważnień oraz formalności, umowy ubezpieczenia oraz przewozu, znakowania, pakowania i kontroli, dowodu dostawy i dokumentów transportowych. Artykuły, które dotyczą zobowiązań sprzedawcy są oznaczone literą A. Warto dodać, że wszystkie mają swoje odpowiedniki oznaczone literą B po stronie nabywcy.
Incoterms dla transportu morskiego - bazy dostawy
EXW jest regułą nakładającą na sprzedającego odpowiedzialność minimalną. Jego zadaniem jest udostępnienie towaru, zapakowanie go oraz udostępnienie do odbioru. Sprzedający musi postawić towar w określonym miejscu, tak żeby kupujący mógł go odebrać. Takim miejscem może być na przykład zakład produkcyjny lub magazyn sprzedawcy. Po stronie kupującego leży obowiązek poniesienia kosztów odprawy oraz załadunku towaru. Warto zwrócić uwagę na fakt, że ubezpieczenie może być negocjowane. Następną regułą jest FCA, która obliguje sprzedającego do dostarczenia towaru. Powinien być dostarczony do spedytora lub przewoźnika, który jest wyznaczony przez stronę kupującą. Po stronie sprzedającego leży także obowiązek dokonania formalności, które są związane z odprawą w eksporcie. Kupujący przejmuje ryzyko i zawiera umowę przewozu od wcześniej wyznaczonego miejsca dostawy. Musi on również poinformować sprzedającego, kiedy nastąpi załadunek, jaka jest nazwa przewoźnika oraz rodzaj środka transportu. FCA mogą być stosowane w sytuacji, kiedy występuje więcej niż jeden środek transportu. Przy regule CPT obowiązki po stronie sprzedawcy są prawie takie same jak przy FCA. Występuje tylko jedna różnica, która polega na tym, że to sprzedawca jest zobowiązany do opłacenia kosztów dostawy. Sprzedający odpowiada również za przygotowanie towarów do eksportu. W przypadku wystąpienia dodatkowych kosztów i opłat podczas przewozu powinien opłacić je kupujący. Reguła CIP znacznie rozszerza obowiązki sprzedającego w porównaniu do CPT. Przede wszystkim musi on przekazać stronie kupującej dowód ubezpieczenia. Takie rozwiązanie sprawia, że może być dochodzone roszczenie od firmy ubezpieczeniowej w sytuacji, kiedy transport zaginie lub zostanie uszkodzony. Przy regule DAP sprzedający dostarcza towar oraz zostawia go kupującemu w określonym miejscu. Oczywiście powinien być gotowy do wyładunku. Zarówno odprawę importową oraz wyładunek przeprowadza kupujący. Reguła DPU jako jedyna wymaga, żeby wyładowanie towaru nastąpiło w miejscu dostawy. Obowiązkiem kupującego jest dokonanie odprawy. Przy DDP prawie cała odpowiedzialność podczas transportu spoczywa na sprzedawcy. Jest on zobowiązany pokryć wszelkie koszty, a także na nim ciąży ryzyko dotyczące dostarczenia produktów do określonego miejsca. Wszystkie opłaty celne także są pokrywane przez sprzedającego. Przy regule FAS to kupujący może wybrać port, statek oraz datę transportu. Na nim spoczywa odpowiedzialność za prawidłowe załadowanie. Po stronie sprzedającego istnieje jedynie obowiązek dostarczenia towaru bezpośrednio do portu załadunku. Jedną z najczęściej stosowanych reguł jest FOB, w której ryzyko jest przenoszone na kupującego w momencie dostarczenia na statek. Cechą charakterystyczną CFR jest opłacenie kosztów transportu do portu przez sprzedawcę. Ten sam podmiot musi także dokonać odprawy celnej. Ostatnią regułą jest CIF, która zobowiązuje sprzedawcę do organizacji oraz opłacenia transportu do portu, który jest wskazany przez nabywcę. Dopiero po załadunku towaru na statek kupujący przejmuje ryzyko od sprzedawcy.
