Rozpoczął się Wielki Post. O. Tarsycjusz: "To dla nas kolejna szansa na lepsze życie"

26 lutego w Środę Popielcową rozpoczyna się w Kościele Katolickim Wielki Post, 40. dniowy okres liturgiczny.

O tym, czym jest ten czas oraz jak powinien być przeżywany pisze o. Tarsycjusz Bukowski, bernardyn z Sanktuarium Pasyjno-Maryjnego w Kalwarii Zebrzydowskiej.

Wielki Post jest bardzo ważnym czasem w życiu ludzi wierzących. Dzieli się na dwie części. Pierwsza – od Środy Popielcowej do piątej niedzieli Wielkiego Postu – jest okresem, w którym szczególną uwagę kładziemy na pokutę i nawrócenie. Słyszymy słowa Jezusa: "Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię" (Mk 1,15). Druga – od piątej  niedzieli do Triduum Paschalnego – bezpośrednio przygotowuje do Świąt Zmartwychwstania Pańskiego.

Czas trwania Wielkiego Postu nawiązuje do wędrówki Izraelitów przez pustynię (40 lat) oraz do pobytu Jezusa na pustyni przed rozpoczęciem publicznej działalności (40 dni). Na pustyni raczej nic nie przykuwa naszej uwagi, a jeżeli już tak się stanie, to szybko zniechęca. Na pustyni okazuje się, że jesteśmy sami. Skoro nic nie zawraca mojej uwagi, znaczy, że mogę zająć się sobą. Wejść w siebie, spojrzeć do swojego serca, zbadać pragnienia; o czym myślę, co zajmuje moje życie. Po to właśnie jest post – by popatrzeć na siebie, zweryfikować swoją postawę i pozwolić, by Jezus usunął głaz grzechu z serca i żył w nim zmartwychwstały.

Dlatego Kościół daje w tym czasie pewne formy pomocy. Polegają one przede wszystkim na praktykach duchowych. W Wielkim Poście uczestniczymy w nabożeństwach pasyjnych – Drodze Krzyżowej i Gorzkich Żalach. Rozważanie męki i śmierci Pana Jezusa ma nas zachęcić do ciągłego nawracania się oraz dodatkowo pogłębia nasze człowieczeństwo. Kościół zachęca, by częściej sięgać po Słowo Boże – czytać Biblię nawet codziennie, podejmować jakieś wyrzeczenia, czy umartwienia, lub ofiarować trudności związane z życiem w konkretnej intencji. Formą przeżywania Wielkiego Postu jest także uczestnictwo w rekolekcjach wielkopostnych. Osoby starsze, niemogące wyjść z domu, mogą wysłuchać konferencji, czy modlić się wspólnie z innymi za pośrednictwem radia, internetu, lub katolickiej prasy. Chorzy mogą skorzystać z sakramentu pokuty, namaszczenia chorych i przyjąć Komunię Świętą w domach, lub miejscach opieki (zakłady opieki, szpitale).

W Wielkim Poście są także dwa szczególne dni, w których wiernych obowiązuje post ścisły (jeden posiłek do syta, dwa lekkie). Są to Środa Popielcowa i Wielki Piątek. Warto przypomnieć, że post ten obowiązuje osoby pełnoletnie do sześćdziesiątego roku życia, natomiast zachowanie wstrzemięźliwości od pokarmów mięsnych od 14 lat do końca życia. Starsi nie mają obowiązku zachowywania postu ilościowego.

Przede wszystkim Wielki Post ma być okresem intensywnej modlitwy, a więc przebywania z Panem Bogiem także w swoim cierpieniu, być może niedogodnościach życiowych. Ci, którym zdrowie pozwala, mogą przeżywać Wielki Post na nabożeństwach w kościołach.

Ostatnią praktyką wielkopostną jest jałmużna. Sensem jałmużny nie jest jej ilość, ale otwarte serce na innych. Umiejętność dzielenia się nawet najdrobniejszymi rzeczami, lub życzliwością, zrozumieniem, albo po prostu wysłuchaniem innego człowieka. Taka postawa sprawia, że nie widzimy jedynie „końca własnego nosa”, ale też świat, który jest dokoła.

Tegoroczny Wielki Post to dla nas kolejna szansa na lepsze życie.

o. Tarsycjusz Bukowski OFM, Kalwaria Zebrzydowska