Józef Lidwin, syn Marii z d. Lembas i Kacpra Lidwinów urodził się 8. 12. 1898 r. w Śledziejowicach k. Wieliczki. Ojciec pracował jako górnik w wielickiej kopalni soli. Dzieciństwo miał ciężkie, jako najstarszy syn poczuwał się do pomocy ojcu przy różnych pracach polowych i domowych. Miał braci: Władysława, Jakuba, Antoniego, który kształcił się na Politechnice Lwowskiej. Józef po ukończeniu szkoły podstawowej, uczęszczał do Cesarsko-Królewskiej Szkoły Realnej w Wieliczce, którą ukończył maturą 2. 12. 1916 r. z odznaczeniem.
W 1917 r. mając lat 19 został wcielony do wojska austriackiego, a od 1918 r. służył w Wojsku Polskim. W 1920 r. w czasie wojny polsko-bolszewickiej był porucznikiem piechoty w II batalionie etapowym Wojska Polskiego. Potem pełnił służbę w 16 Pułku Piechoty i 2 Pułku Ułanów Grochowskich im. Generała Józefa Dwernickiego. W latach 1921 – 1939 pułk stacjonował w garnizonie Suwałki i od 1921 r. wchodził w skład IV Brygady Jazdy. Pułk od 1929 r. należał do Brygady Kawalerii Suwałki, przemianowanej w 1938 r. na Suwalską Brygadę Kawalerii. 1928 r. w obsadzie personalnej figuruje Józef Lidwin w stopniu porucznika, a w 1930 r. w roczniku Kawalerii 2 Pułku Ułanów jako rotmistrz. W 1935 r. ukończył Oficerska Szkołę Wojenną i został dyrektorem Centrum Wyszkolenia Kawalerii, a następnie kierownikiem referatu wyszkolenia i szkół Departamentu Kawalerii Ministerstwa i Spraw Wojskowych. Wybrał wojsko jako sposób na życie. Ożenił się w Gdańsku z Adelą i miał córkę Helenę, która została lekarzem. Był religijny, kulturalny, wrażliwy. Do Wieliczki i rodzinnej wsi Zabawa przyjeżdżał tylko na uroczystości rodzinne.
W kampanii wrześniowej w 1939 r. w stopniu majora dyplomowanego dowodził odcinkiem frontu na Wołyniu. Odznaczony Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi. Po 17 września trafił do niewoli radzieckiej. Był więźniem obozu jenieckiego w Starobielsku, stąd wysłał do rodziny kartkę pocztową. Został zamordowany przez NKWD strzałem w tył głowy w 1940 r. w Charkowie, gdzie spoczywa. Pośmiertnie został awansowany w 2007 r. na stopień podpułkownika.
W Szczecinie na cmentarzu jest tablica nagrobna, umieszczona przez kuzyna Lembasa ze Śledziejowic informująca o Józefie Lidwinie zamordowanym w 1940 r.
W Wieliczce na cmentarzu w kwaterze Dębów Pamięci 3 maja 2010 r. ku pamięci Józefa Lidwina posadzono dęba. Certyfikat na dęba nr 2335/534/WE/2010 został wręczony Jego bratanicy Zofii Lidwin, córce Władysława z Zabawy i jej córce Krystynie Wróbel. Wspomnieć należy, że Zofia Lidwin z końcem kwietnia kończy 100 lat. Napisała historię wsi Zabawa i opracowanie to złożyła do zbiorów regionalnych Powiatowej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Wieliczce. Imię i nazwisko Józefa Lidwina umieszczono na tablicy pamiątkowej wśród uczniów, ofiar II wojny światowej, w holu Liceum Ogólnokształcącego im. J. Matejki w Wieliczce, którą odsłonięto w 2010 r. z okazji stulecia szkoły. LO jest kontynuatorem Cesarsko-Królewskiej Szkoły Realnej założonej w Wieliczce w 1910 r.
Józef Lidwin jest wymieniony w książkach: A. Szcześniak pt. „LISTA KATYŃSKA jeńcy obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk zaginieni w Rosji Sowieckiej” s. 323, A. Moszyński „LISTA KATYŃSKA …” s. 297 : „Lidwin Józef, mjr dypl. kaw., 2 p. uł. – (Dep. Kaw. MSWojsk) - rel. Autora oraz w: „Charków…Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; Indeks represjonowanych. Centrum Informacji o obywatelach polskich represjonowanych w ZSRR, oprac. Ośrodek KARTA.
O Józefie Lidwinie piszę w serii wydawniczej „Biblioteczka Wielicka” w zeszytach nr 87 (2009), 93 (2010). Dziękuję Z. Lidwin i K. Wróbel w odnalezienie danych o Józefie Lidwinie w Samorządowym Centrum Edukacji i Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.
Opracowała Jadwiga Duda
