Staniątki: Mniszki apelują o pomoc. Przez epidemię nie mają jak zapracować na swoje utrzymanie

Ostatnie dni to bardzo trudny czas dla staniąteckiego klasztoru. Aktualnie mieszka w nim 12 mniszek, z czego większość jest w podeszłym wieku. Przez epidemię koronawirusa benedyktynki nie mają jak zapracować na utrzymanie.

Do niedawna na ten cel przeznaczane były tace w pobliskich parafiach i część dochodu z zamkniętego obecnie sklepiku sióstr u benedyktynów w Tyńcu, gdzie sprzedawane były produkty z ich klasztornej kuchni. Produkty mniszek wciąż można nabyć na furcie w Staniątkach - siostry sprzedają miody, niedługo będą u nich dostępne baranki cukrowe, ciasta i ciasteczka świąteczne.

Benedyktynki codziennie odmawiają suplikacje i modlą się do Matki Bożej Staniąteckiej o ustanie pandemii.

Wszystkim osobom, które chcą wesprzeć siostry, podajemy numer konta:

PKO Bank Polski
I Oddział Kraków
49 1020 2892 0000 5802 0118 6170
Opactwo św. Wojciecha SS. Benedyktynek
32-005 Niepołomice
Staniątki 299
Swift Code – BPKOPLPW

Numery rachunków dla przelewów zagranicznych:
Waluta: USD
IBAN: PL 83 8619 0006 0060 0600 1023 0016
SWIFT code: POLUPLPR

Waluta: EUR
IBAN: PL 13 8619 0006 0060 0600 1023 0015
SWIFT: POLUPLPR

Pozostałe informacje o tym, jak pomóc benedyktynkom staniąteckim, można uzyskać na furcie i pod numerem telefonu: (12) 281 80 58.
Kontakt do sióstr i numer konta znajdują się na ich stronie internetowej www.benedyktynki.eu.

Więcej na temat staniateckich benedyktynek i ich klasztoru możecie zobaczyć w naszym materiale:

Historia

Klasztor mniszek w Staniątkach jest najstarszym klasztorem benedyktynek w Polsce. Ufundował go przed rokiem 1228 (może około 1216?) Klemens Jaksa Gryfita dla swojej córki Wizenny. Konsekracja kościoła miała miejsce w roku 1238, a ostateczne zatwierdzenie fundacji (przez papieża Innocentego III) w 1253. Jaksa wyposażył klasztor w całe swoje dziedzictwo, a więc w obszerne włości, z których obecnie nic już nie pozostało oprócz klasztornego ogrodu. Najprawdopodobniej już w średniowieczu przyjmowano tu dziewczęta na wychowanie, co dało początek szkole klasztornej. Szczególny rozkwit opactwa miał miejsce w XVII wieku, kiedy liczyło ono zwykle ponad 50 zakonnic.

Po rozbiorach ten klasztor jako jedyny w zaborze austriackim uniknął naznaczenia mu limitu liczebności, toteż w XX wieku mógł wspomóc personelem odradzający się klasztor w Wilnie oraz zasiedlić ponownie skasowany klasztor w Nieświeżu. Po drugiej wojnie światowej władze PRL skasowały szkołę, odebrały resztę posiadanej jeszcze ziemi i czasowo (1954-1956) przesiedliły zgromadzenie do klasztoru w Alwerni. Ani po powrocie sióstr, ani po zmianie ustroju szkoła nie została reaktywowana. Część dawnej ziemi klasztornej (bardzo małą) udało się odzyskać już w czasach III Rzeczypospolitej, ale została natychmiast sprzedana dla opłacenia najkonieczniejszych remontów w kościele.

Reguła św. Benedykta została napisana we Włoszech w wieku VI. Już więc od piętnastu stuleci jest zachowywana przez liczne wspólnoty zakonnic, takich jak benedyktynki, benedyktynki sakramentki, cysterski i inne. W Polsce szczególny rozkwit zakonu benedyktynek przypada na wieki XVII-XVIII, kiedy istniało w Królestwie Polskim i Wielkim Księstwie Litewskim łącznie 24 klasztory. Większość z nich została jednak w wieku XIX skasowana przez rządy zaborcze. Obecnie klasztorów benedyktynek jest w Polsce dziewięć; tworzą one związek zwany Kongregacją p. w. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny Mniszek Benedyktynek w Polsce.