W Kampusie Wielickim w ramach Narodowego Dnia Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”, odbył się wspaniały spektakl poświęcony życiu i działalności prymasa Stefana Wyszyńskiego, zorganizowany z inicjatywy Zarządu Powiatu Wielickiego.
Poruszające sceny teatralne z życia Prymasa Tysiąclecia, pełne dramatycznych sytuacji, jak prześladowanie za prawdę, uprowadzenie i więzienie mogła zobaczyć licznie zgromadzona publiczność.
W mocnych dialogach kardynała z funkcjonariuszem władzy ukazano walkę dobra ze złem i zwycięstwo dzięki zawierzeniu Maryi.
To wszystko w wykonaniu znakomitych aktorów: Dariusza Kowalskiego, Macieja Słoty, Anny Sokołowskiej - Alabrudzińskiej, Adama Rymarza oraz Łukasza Lecha, przy akompaniamencie Orkiestry pod kierunkiem Macieja Niecia oraz Chóru Dziewczęcego Ziarenko.
Gościem specjalnym była Anna Rastawicka z Instytutu Prymasowskiego Stefana Kardynała Wyszyńskiego, najbliższy współpracownik i świadek życia błogosławionego.
W wydarzeniu uczestniczył wicestarosta wielicki Henryk Gawor oraz sekretarz Rafał Ślęczka.
Stefan Wyszyński urodził się 3 sierpnia 1901 w Zuzeli (woj. mazowieckie). W latach 1920-1924 był klerykiem seminarium duchownego we Włocławku. Po przyjęciu święceń kapłańskich, które otrzymał 3 sierpnia 1924 w bazylice katedralnej we Włocławku, naukę kontynuował na Katolickim Uniwersytecie Katolickim w Lublinie. Był profesorem w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku, oraz redaktorem naczelnym czasopism katolickich i kierownikiem ruchów duszpasterskich, m.in. Solidacji mariańskiej. W 1937 został powołany na członka Rady Społecznej przy prymasie Polski.
Duży wpływ na rozwój jego duchowości miał ks. Władysław Korniłowicz, który w 1926 zaprosił go do Lasek, gdzie poznał Różę Czacką, późniejszą błogosławioną.
W czasie II wojny światowej ukrywał się m.in. w Zakopanem, gdzie został na krótko aresztowany oraz w Laskach.
W 1943 był współzałożycielem tzw. „Ósemek”, które przekształciły się potem w Instytut Świecki Pomocnic Maryi Jasnogórskiej Matki Kościoła.
W okresie powstania warszawskiego pod pseudonimem „Radwan III” był kapelanem Armii Krajowej w grupie „Kampinos” i szpitalu powstańczym w Laskach. Otrzymał stopień porucznika duszpasterstwa Wojska Polskiego.
Po zakończeniu wojny wrócił do Włocławka, gdzie organizował Wyższe Seminarium Duchowne i 19 marca 1945 został jego rektorem.
4 marca 1946 został powołany przez papieża Piusa XII na ordynariusza diecezji lubelskiej. Święcenia biskupie przyjął 12 maja z rąk kard. Augusta Hlonda. W swoim herbie biskupim umieścił słowa „Soli Deo” (Samemu Bogu).
Po śmierci prymasa Polski Hlonda, zgodnie z jego wolą, Wyszyński został mianowany przez Piusa XII jego następcą, zostając arcybiskupem metropolitą gnieźnieńskim i warszawskim. Ingres odbył się 2 lutego 1949 roku w Gnieźnie. Już w drodze na te uroczystości był zatrzymywany i legitymowany przez milicję, która na polecenie władz komunistycznych próbowała przeszkodzić w tej uroczystości. 6 lute został uroczyście wprowadzony do katery warszawskiej. 29 listopada 1952 papieża Piusa XII wyniósł Wyszyńskiego do godności kardynała. Jako członek kolegium kardynalskiego prymas Wyszyński brał udział w czterech konklawe, w których wybrano późniejszego Jana XXIII, Pawła VI, Jana Pawła I i Jana Pawła II. Co ciekawe, sam był brany pod uwagę jako kandydat do Stolicy Piotrowej. W 1958 oddano na niego kilka głosów, natomiast w 1963 był jedynym przedstawicielem Europy Wschodniej.
Wyszyński był inicjatorem zawartego 14 kwietnia 1950 porozumienia z władzami komunistycznymi, którego celem było zagwarantowanie Kościołowi w Polsce na swobodniejsze działanie. W zamian za zagwarantowanie nauczania religii w szkołach i funkcjonowanie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego polski Kościół uznał granice wtedy granice Ziem Odzyskanych Polski Ludowej.Porozumienie nie zostało uzgodnione z papieżem Piusem XII, który (jak twierdzi J. Stefaniak w artykule "Porozumienie Kościół-Państwo 1950. w: Encyklopedii Białych Plam) miał zagrozić cofnięciem stanowiska Wyszyńskiego.
Gdy w latach 50-tych nasiliły się represje komunistów wobec Kościoła katolickiego z inicjatywy prymasa 8 maja 1953 na Konferencji Episkopatu Polski w Krakowie uchwalono list do rządu, który przeszedł do historii pod nazwą Non possumus, wyrażający stanowczy sprzeciw wobec rażącego łamania przez rząd zawartych wcześniej porozumień.
Odpowiedzią na opór Wyszyńskiego, który był niekwestionowanym autorytetem dla duchowieństwa i wiernych, była decyzja o jego aresztowaniu i internowaniu. Od 26 września 1953 roku do 26 października 1956 roku był przetrzymywany kolejno w Rywałdzie, Stoczku Klasztornym, Prudniku i Komańczy (w województwach kujawsko-pomorskim, warmińsko-mazurskim, opolskim i na Podkarpaciu). W tym czasie nie zaprzestał swojej działalności duszpasterskiej, przygotowywał tzw. Jasnogórskie Śluby Narodu, a świadectwem czasu odosobnienie są jego "Zapiski więzienne".
28 października 1956 roku powrócił do Warszawy i w grudniu doprowadził do zawarcia nowego, korzystnego dla Kościoła, tzw. małego porozumienia z władzami, na mocy którego m.in. przywrócono naukę religii w szkołach, uchylono dekret o obsadzaniu stanowisk kościelnych z 1953 i umożliwiono powrót biskupów na ziemie zachodnie i północne.
W połowie marca 1981 u Wyszyńskiego rozpoznano chorobę nowotworową. Zmarł wkrótce po zamachu na Jana Pawła II, 28 maja, w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Pogrzeb Prymasa Tysiąclecie był świadectwem szacunku i miłości, jakim darzyli go Polacy. Uroczystości pogrzebowe, którym przewodniczył sekretarz Stanu Watykanu kard. Agostino Casaroli odbyły się 31 maja. Ceremonia rozpoczęła się liturgią żałobną w kościele seminaryjnym przy Krakowskim Przedmieściu, z którego następnie ruszył kondukt żałobny z udziałem delegacji oficjalnych kościelnych i świeckich oraz tłumów ludzi. Msza pogrzebowa odbyła się na placu Zwycięstwa (obecnie pl. Piłsudskiego). Homilię papieża Jana Pawła II oraz własną wygłosił następca Karola Wojtyły w katedrze wawelskiej, kard. Stefan Macharski. Trumna z ciałem prymasa została umieszczona w kamiennym sarkofagu w podziemiach archikatedry warszawskiej. Przez wiele dni i godzin przed i po pogrzebie, przeszło przed nią setki tysięcy osób, które chciały oddać hołd wielkiemu Polakowi.
Warto dodać, że Jana Pawła II i prymasa Wyszyńskiego, pomimo różnic (Wojtyła był od Wyszyńskiego blisko 20 lat młodszy), łączyła wyjątkowa więź i wzajemny szacunek. W 1983 roku podczas swojej pierwszej papieskiej pielgrzymki do ojczyzny po śmierci Prymasa Tysiąclecia, Jan Paweł II mówił o nim w Warszawie: „Dziękuję Bożej Opatrzności za to, że w trudnym okresie naszych dziejów, po drugiej wojnie światowej, na przełomie pierwszego i drugiego tysiąclecia – dała nam tego Prymasa, tego Męża Bożego, tego miłośnika Jasnogórskiej Bogurodzicy, tego nieustraszonego Sługę Kościoła i Ojczyzny”, a w Częstochowie dodał: „Stał się za naszych czasów, w ciągu trzydziestolecia swego pasterzowania, autentycznym świadkiem Chrystusa wśród ludzi, stał się nauczycielem i wychowawcą w duchu całej prawdy o człowieku – ucząc zaś i pasterzując, starał się na podobieństwo Chrystusa i Jego Matki służyć ludziom i narodowi, których dobry Bóg postawił na drodze jego posłannictwa”.
Z inicjatywy następcy prymasa Wyszyńskiego, oraz jego osobistego sekretarza, prymasa Polski kard. Józefa Glempa, w 1988 podjęto starania o wyniesienie go na ołtarze. Uroczysta beatyfikacja odbyła się 12 września 2021 w świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie wraz z beatyfikacją s. Róży Czackiej. W imieniu papieża Franciszka przewodniczył jej kard. Marcello Semeraro – prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.
