Interesujesz się geopolityką i historią konfliktów? Ta książka, musi znaleźć się na Twojej półce [FRAGMENT]

„Sztuka zwyciężania” autorstwa Mariusza Fryca to szczegółowe kompendium wiedzy na temat strategii. Myślą przewodnią publikacji jest zamiar udzielenia odpowiedzi na pytania: jak zwyciężać na progu XXI wieku oraz jak w nowych uwarunkowaniach bezpieczeństwa stratedzy winni traktować strategię i jak w sytuacji konfliktowej sprawnie się nią posiłkować?

Książka przedstawia zależności między polityką a strategią, jak również opisuje rolę dialogu polityczno-wojskowego. Przybliża również siłę w strategii i asymetrię w tworzeniu przewagi.

Książka odpowiada między innymi na zapytania o to:

• Co jest istotą strategii?
• Gdzie kryją się zasadnicze źródła porażek realizowanych strategii?
• Dlaczego sztuka strategiczna przecenia użyteczność „twardej siły” i nie docenia potencjału niemilitarnego przymusu w celu tworzenia strategicznego wpływu?
• Co robić, by strategia stała się zwycięska?
• Jak wykorzystać asymetrię w tworzeniu strategicznej przewagi?

Szczególnego znaczenia, w czasach bardzo szybko pojawiających się nowych zagrożeń bezpieczeństwa, nabiera umiejętność tworzenia stabilnych planów i długofalowych doktryn. Jeszcze większe znaczenie, w dynamicznie zmieniającym się środowisku, ma umiejętność utrzymania inicjatywy. Natomiast dla sił zbrojnych, bezspornie, najważniejszym jest znalezienie odpowiedzi na pytanie: jak zwyciężać w wielodomenowej operacji? W powyższe dylematy bardzo dobrze wpisują się wnioski i wskazania zawarte w „Sztuce zwyciężania …”. Bezspornie książka „must read” dla wszystkich, którzy poważnie myślą o tworzeniu strategii.

–  Generał broni Tomasz Piotrowski - Dowódca Operacyjny Rodzajów Sił Zbrojnych.

„Książka pułkownika Mariusza Fryca stanowi bardzo cenny wkład w rozwój współczesnych badań nad strategią i bezpieczeństwem. Gwałtowne przemiany technologiczne i społeczne, jakich jesteśmy świadkami, przesuwają akcenty w prowadzeniu konfliktów międzynarodowych i wewnętrznych. Rosnąca rola informacji i psychologii we współczesnych konfliktach uwypukla rolę noosfery – przestrzeni mentalnej, kognitywnej człowieka, poszczególnych grup społecznych i całych społeczeństw. Autor
w sposób bardzo rzetelny, a przy tym interesujący przybliża czytelnikom zawiłości istoty współczesnych konfliktów.”

–  dr Leszek Sykulski, Uniwersytet Humanistyczno-Przyrodniczy im. Jana Długosza w Częstochowie.

„Powstała książka wyjątkowa, niezmiernie ważna, odważnie i twórczo podejmująca temat kluczowy dla niezwykłych i niepewnych czasów, w jakich żyjemy. Oryginalne, a zarazem głęboko analityczne ujęcie kwestii strategii, stanowi o wartości pracy Mariusza Fryca. „Sztuka zwyciężania” jest książką wyjątkową nie tylko w Polsce, ale śmiało może być porównywana z opracowaniami znajdującymi się w światowym obiegu. Motto przyjęte przez autora z Alvina Tofflera: „Jeśli nie masz własnej strategii, stajesz się częścią czyjejś strategii”, w pełni oddaje przesłanie, jakie wynika z lektury pracy Mariusza Fryca. Lektury obowiązkowej nie tylko dla decydentów i dowódców, ale tych wszystkich, którzy nie chcą być „częścią czyjejś strategii”.

Paweł Soloch - Szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego.

Sztuka zwyciężania - Mariusz Fryc | Księgarnia XLM.pl

SZTUKA ZWYCIĘŻANIA. STRATEGIA TWORZENIA I WYKORZYSTANIA ASYMETRYCZNEJ PRZEWAGI• CO JEST ISTOTĄ STRATEGII?• GDZIE KRYJĄ SIĘ ZASADNICZE ŹRÓDŁA PORAŻEK (...)

Księgarnia XLM.pl

MARIUSZ FRYC

Pułkownik, doktor habilitowany nauk o bezpieczeństwie, inżynier. Obecnie szef Zespołu Analiz Wojskowych w Departamencie Zwierzchnictwa nad Siłami Zbrojnymi w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego. Wcześniej analityk w Zintegrowanym Centrum Zarządzania Kryzysowego i Operacyjnego NATO (Comprehensive Crisis and Operations Management Centre - CCOMC) w Naczelnym Dowództwie Sojuszniczych Sił Zbrojnych NATO w Europie (SHAPE). Były adiunkt w Katedrze Strategii i Geostrategii Akademii Obrony Narodowej. W 2011 r. skierowany z SHAPE do Afganistanu w ramach prac nad strategią rozwoju sojuszniczych zdolności militarnych w misji ISAF.

Specjalizuje się w obszarze teorii wojny i strategii oraz problematyce konfliktów zbrojnych XXI w. W 2009 r. za rozprawę doktorską „Wojny przyszłości” otrzymał nagrodę Ministra Obrony Narodowej.

Autor m.in. monografii „Wojna – współczesne oblicze”. Absolwent Podyplomowych Studiów Polityki Obronnej w Akademii Sztuki Wojennej (2019/2020). Uczestnik stażu naukowego w Europejskim Centrum Studiów Strategicznych im. George’a C. Marshalla.

Fragment książki – Sztuka zwyciężania:

WPROWADZENIE. SZTUKA ZWYCIĘŻANIA – WSPÓŁCZESNE DYLEMATY FORMUŁOWANIA I IMPLEMENTACJI STRATEGII

Dla najwybitniejszego filozofa okresu starożytności Sokratesa, strategia była dobrodziejstwem bogów. W jego przekonaniu stanowiła dla kraju środek zapewniający mu wolność i szczęście. Dziś, w XXI wieku, prawie 2,5 tysiąca lat później sztuka strategiczna pomimo zebranych doświadczeń i potężnego rozwoju nauki i wiedzy w tym zakresie, przechodzi swoisty kryzys użyteczności. Praktyczna działalność strategiczna sprowadzająca się do zastosowania siły czy też w węższym zakresie do użycia przemocy w stosunkach międzynarodowych nie przynosi z reguły oczekiwanych przez politykę rezultatów i obarczona jest licznymi błędami. Tworzone i zastosowane przez społeczność międzynarodową strategie z zamiarem przeprowadzenia strategicznej zmiany w środowisku bezpieczeństwa międzynarodowego, czy też liczne próby wywarcia presji, groźby, a nawet projekcje zorganizowanej siły w imię narzucenia lub ustanowienia nowego, bezpiecznego porządku, czy też trwałego i sprawiedliwego pokoju w większości przypadków nie okazują się zadowalające. Ciągnące się latami konflikty zbrojne i wojny jak w Afganistanie, Iraku, Syrii, na Ukrainie, wyniszczające zarówno społeczeństwa, narody, jak również ich potencjał i zasoby, podważają w istotny sposób użyteczność dorobku sztuki strategicznej i sposoby osiągania zwycięstwa. W tym kontekście nasuwają się pytania: dlaczego dzisiejsze strategie nie gwarantują sukcesu polityce, która po nie sięga? Gdzie kryją się zasadnicze źródła porażek opracowywanych i implementowanych strategii? I co należałoby zmienić w tej dziedzinie, aby przywrócić jej skuteczność?

Z pewnością odpowiedź na powyższe pytania jest niezwykle złożona, a każdy przypadek zastosowanej strategii winien być rozpatrywany indywidualnie. Niemniej jednak już na samym początku próby dokonywania oceny kondycji dzisiejszej sztuki zwyciężania można dokonać pewnej generalizacji i wskazać na istotne ograniczenia w tym obszarze. Przede wszystkim należy dostrzec znaczące braki w wiedzy, dotyczące zwłaszcza niewłaściwego pojmowania istoty, roli i funkcji strategii, a także praktycznego wykorzystania zasad sztuki strategicznej w osiąganiu celów politycznych, a dokładniej w osiąganiu zwycięstwa przy wykorzystaniu siły. Słabość tą dobitnie obnażają słowa generała Stanleya McChrystala, który zapytany o to, co USA mogły zrobić lepiej w Iraku, stwierdził: „przede wszystkim za mało wiedzieliśmy o Iraku, kiedy tam wkroczyliśmy”. Niestety deficyt wiedzy połączony z brakiem doświadczenia widoczny jest w działalności polityczno-wojskowej najwyższego, a zatem strategicznego szczebla. Dość często aktywność ta, w przypadku rozwiązywania złożonych problemów bezpieczeństwa, sprowadza strategię jedynie do fizycznego rozbicia sił zbrojnych przeciwnika i zajęcia jego terytorium. W efekcie sens nowoczesnej strategii często utożsamiany jest ze zniszczeniem czy wręcz anihilacją oponenta, a nie  z inteligentnym „rozbiciem” jego strategii działania i narzuceniem mu odmiennej woli oraz wizji nowego porządku. Kwestia ta skłania więc do ponownego rozpatrzenia: czym w istocie jest strategia? Co jest jej istotą, jaką pełni funkcję i co jest jej domeną aktywności? I co należałoby uczynić, by stała się zwycięska dla polityki, która po nią sięgnęła? Związek strategii z polityką jest niezmienny i trwały.

To ona ustala, jakie cele ma osiągnąć strategia, jakimi środkami i zasobami ma się posłużyć, by osiągnąć zaplanowane przez nią rezultaty. To ona w istocie odpowiada za zdefiniowanie zwycięstwa, opracowanie dalekosiężnych wizji i wytyczenie strategicznych celów. Tymczasem wciąż niekwestionowanym problemem współczesnych strategii są trudności w wykreowaniu docelowej wizji stanu końca działań, dopasowanej do strategicznych uwarunkowań, posiadanych zdolności i leżącego w dyspozycji danego państwa (koalicji) potencjału siły. Praktyczne zdefiniowanie „zwycięstwa” nastręczało trudności zarówno w wojnie w Iraku, jak i w Afganistanie. Przejawiało się ono przede wszystkim pod postacią wytyczania nierealnych do osiągnięcia celów. Nakreślona wizja irackiego pokoju (2003), z odsuniętym od władzy Saddamem Husajnem, pozbawiona była całego zakresu niezbędnych do realizacji dążeń, by można było kraj ten ustabilizować, administrować nim oraz go odbudować. W obu wojnach cele polityczne były artykułowane niejasno, nietrwale i zbyt ogólnie. W rezultacie trudno było je zoperacjonalizować i przełożyć na cele pośrednie (operacyjne). Ponadto, niewywiedzione z realnej oceny sytuacji, tworzyły rozdźwięk między wygórowanymi aspiracjami politycznymi i realnymi potrzebami oraz możliwościami. Choć w wielu przypadkach można zgodzić się, że intencjonalnie były poprawne, niestety pod względem kulturowym były rażąco lekceważące. W związku z tym koniecznym wydaje się ponownie zadać pytanie: czym spowodowane były/są błędne praktyki w formułowaniu strategicznych celów? Jak powinny być formułowane wizje zwycięstwa? I jak właściwie wytyczane strategiczne cele? (…)

Fot. i opis książki pochodzą od wydawcy